Abscis Architecten

De compactheid van het terrein en het uit- gebreide programma zorgde ervoor dat een verticale stapeloefening zich opdrong. Met als uitgangspunt dat de labocluster zich best op het gelijkvloers bevond. Dit had als nadeel dat de leslokalen, en dus het grootste aantal leerlingen, zich boven bevonden waardoor de circulatie een belangrijk aandachtspunt werd. Het gebouw bestaat uit twee boven elkaar geplaatste, gesloten volumes, van elkaar gescheiden door een transparante tussenlaag, de ‘public’ layer’. Met het bovenste volume dat als een periscoop het station in zijn vizier houdt. Hier bevinden zich de meeste leerlingen en is er het meest activiteit. De sokkel is voorbehouden voor de laboratoria en administratieve ruimtes. De publieke functies, zoals een cafetaria met buitenterras en een auditorium, zijn ondergebracht in het glazen tussenvolume dat als ontmoetingsplaats fungeert. Gezien die eenvoudig en toch volledig afgesloten kan worden, kan de public layer na de lesuren opengesteld worden voor derden. Van hieruit heb je een zicht op het perron, maar evengoed omgekeerd. Ideaal dus als contact met de buitenwereld. Dit krijgt vormelijk nog meer expressie door de overkraging erboven richting station. Achteraan het gebouw is de ge- vel vlak, maar blijft dezelfde visuele opdeling bewaard.

De circulatie binnenin vormde een andere uitdaging. Gezien het grote verkeer dat naar de bovengelegen leslokalen moet en de aan- dacht die moet uitgaan naar vluchtwegen. Abscis Architecten loste dit vraagstuk op met een centrale trappenkern waarbij de ene trap onder de andere zit, maar die brandtechnisch volledig gescheiden zijn. Dit zorgde voor een wezenlijke plaatsbesparing in het gebouw. Daardoor kon de structuur van één centrale kern aangehouden worden en krijg je voor de rest een vrije indeling van het plan. Belangrijk omdat Abscis Architecten daarmee wil inspelen op het idee van herbruikbaarheid en moduleerbaarheid voor de toekomst. Een eventuele latere herbestemming van dit gebouw kan dus in de bestaande structuur. Zo kunnen lokalen uitgebreid, verkleind of samengevoegd worden en dat volledig los van de draagstructuur.

De vrije zones in het plan ontstaan door te variëren in de breedtes van de circulatie- ruimten. Deze kunnen ingevuld worden als ontmoetingsplaatsen, maar evenzeer als uitbreiding van de leslokalen. De circulatie in het gebouw wordt verder gestuurd door het gebruik van accentkleuren die zorgen voor de noodzakelijke herkenbaarheid: groen voor de publieke circulatie zoals bij de liften, oranje voor de leslokalen, blauw voor de administratie en grijs voor de technische ruimten. Om het gebouw de nodige expressie te geven, is in materialisatie gekozen voor strak architectonisch beton. De gevelpanelen in deze witte gepolijste beton werden voorzien van schuin geplaatste dagkanten. Dit versterkt niet alleen de expressie en de contrastwerking bij belichting en beschaduwing, het zorgt bovendien voor een optimale zonne-oriëntatie. De rechtstreekse zonnestralen worden daardoor immers voor een groot stuk tegen gehouden. Ook de schaduwvlakken die ontstaan zorgen deels voor een soort zonwering.