Dhooge & Meganck architecten

De unieke ligging werd door Dhooge & Meganck Architectuur volledig uitgespeeld. Bovendien gingen ze voorbij aan de traditionele afbakening van het terrein. Inspelend op de aanwezigheid van het natuurgebied, kozen ze voor een natuurlijke ‘omheining’ met de aanplanting van wilde heesters, hagen en bomen uit het natuurgebied. Ook het standaard verharden van de volledige omgeving voor het gebouw lieten ze achterwege. Zij kozen voor een minimale verharding in gepolierde beton, die net volstond om met een vrachtwagen te kunnen laden en lossen en waarvan de maat bepaald is door de draaicirkel van de grootste vrachtwagen. Een perfecte cirkel met een afsluiting in hout, naar analogie met de oude, gerecupereerde azijnton die als een kunstwerk op de site wordt gepresenteerd op een sokkel. Deze toegang naar het gebouw initieert de ervaring van een soort geborgen leegte. Door die vorm krijgt het geheel een eilandgevoel mee dat zich door de gesloten voorgevel eerder distantieert van de industriële verkaveling en door de open rug liever toenadering zoekt tot het natuurgebied. Door de zuidoriëntatie achteraan kan natuurlijk daglicht vrij binnenvallen in de productieruimtes.

Het gebouw an sich moest iets anders worden dan de traditionele fabriekspanden. Een gebouw dat een filosofie uitdraagt en een gevoel van spiritualiteit oproept. Een nieuwe abdij dus. Maar waar het vooral aangenaam werken was. Waar de functionaliteit zodanig uitgepuurd was dat de werknemers er zowel fysiek (ergonomisch) als mentaal voordeel uithaalden. In een eerste cirkelvormig ontwerp was er, naar analogie met de bestaande vervaardiging, een horizontaal productie- proces. Dit proces vraagt echter veel hefwerk van de werknemers en brengt extra risico’s met zich mee voor de voedselveiligheid bij het verpompen. Dit bleek uit gesprekken met de bouwheer en uit hun eigen ervaring op de werkvloer. De normen inzake voedselveiligheid zijn immens streng en hebben dus ook een grote weerslag gehad op het ontwerp. Toch wou Dhooge & Meganck niet voor de traditionele box in een box gaan waar de werknemers amper daglicht te zien krijgen. Samen met de bouwheer besloot Dhooge & Meganck Architectuur daarom out of the box te denken over een verticaal systeem waarbij de zwaartekracht werd ingeschakeld. Dit bepaalde niet alleen de vorm van het gebouw maar voerde bovendien een revolutie door in het productieproces. Twee gigantische silo’s van 30000 liter vormen de top van het gebouw, de ‘mosterdtoren’, waarin twee types van mosterdzaad het productieproces starten. Via de zwaartekracht gaat het naar de eerste verdieping, het ‘mosterdhart’, waar onder meer het moutproces gebeurt. Op deze verdieping worden eveneens de opgelegde groenten geproduceerd en de eerste fase van de pickles. Om uiteindelijk te zakken naar de benedenverdieping waar alles wordt ingepakt en waar de circulatie eenvoudig verloopt. Eén en dezelfde ingang waar zowel de aan- als afvoer passeert.