Govaert & Vanhoutte Architects

Een tweede moeilijkheidsgraad van het terrein is de achterliggende spoorweg. Govaert & Vanhoutte Architects besloot van dit nadeel een voordeel te maken. Met de grond die gewonnen werd uit de kelderverdiepingen legden ze langs de spoorweg een verhoogde berm aan die het geluid buffert waardoor dat op de achtergrond komt. Het terrein zelf is een parallellogram. Het is niet evident om in dergelijke vorm alle blokken en woontypes te gaan situeren. Govaert & Vanhoutte Architects koos ervoor om 2 assen te ontwikkelen in de vorm van een asymmetrisch kruis die vanuit de esplanade de afwikkeling voorziet naar de gebouwen. De beperkte oppervlakte van het terrein deed hen afstappen van een variabele typologie waarbij eengezinswoningen voorkwamen. Vandaar de keuze voor stapelwoningen met tussenvorm. De ‘triplets’, drie woonunits die bij elkaar worden geplaatst op een vrije manier, vloeien voort uit het principe van halfopen bebouwingen waarbij je zowel links als rechts een woonunit hebt, met in het midden een tussenbebouwing. Deze ‘triplets’ komen zowel naast als op elkaar te staan en zijn een hedendaagse vorm om aan woningdelen te doen. Die zijn in de plaats gekomen van de voorziene eengezinswoningen langs de spoorweg. Waar Govaert & Vanhoutte Architects bijzonder oog voor had, was dat alle typologieën visueel contact met elkaar zouden hebben vanuit die centrale asontwikkeling. Verschillende aparte straten waar telkens een andere sfeer zou heersen, wilden ze absoluut vermijden. Vandaar de keuze om het appartementsgebouw op het knooppunt op te tillen waardoor je er onder door kan kijken. Door op die plaats bovendien een waterpartij in te plannen, bevestig je dit punt als het centrum van de wijk met een grote betrokkenheid van alle omliggende woonunits.

Groenbeleving was een ander aandachtspunt van Govaert & Vanhoutte Architects. Ondanks de kleine oppervlakte, heeft iedereen een aangenaam zicht op de tuinen. Het is frappant dat, door de juiste compositie van de talrijke volumes, toch zoveel restanten van open ruimte zijn gevrijwaard. Lightfalls wil een voorbeeld zijn van hoe je door compact te bouwen ruimte kan open laten die je als groot volume terug kan geven aan de bewoners. Overal waar een hogere verdieping op een lagere kijkt, is dan ook nog eens geopteerd om met groendaken te werken. Zo zijn er toch in geslaagd om een groen gebied te ontwikkelen dat, mede door de doordachte keuze inzake bomen, grassen en haag, gekenmerkt wordt door een sterke uniformiteit doorheen de hele wijk.

Die uniformiteit komt ook terug in de gebouwen zelf. Wat opvalt bij de grote centrale volumes is hoe goed ze ontworpen zijn, zeker op het vlak van verhoudingen. Het idee van Govaert & Vanhoutte Architects was om ze dermate goed te schalen dat ze alle schaal verliezen. Er is geen eenduidige opdeling van units en ook de discrepantie tussen gebouwen onderling gaat verloren. Dit wordt versterkt door een doorgedreven maar sobere materiaalkeuze: beton, glas en hout. Architectuur die geen aandacht vraagt en al zeker niet opeist. Dit zou in de context van de wijkbeleving totaal ongepast zijn. Mooie verhoudingen, juiste proporties en materialen dan weer wel. Geen vormelijke franjes, maar functionele volumes die opgedeeld zijn in open en gesloten delen, zowel verticaal als horizontaal. Hout is daarbij dankbaar omdat het toelaat noodzakelijke ramen in de slaapkamers te camoufleren waardoor je die grote vlakontwikkelingen kan aanhouden. Bovendien zorgen de partijen in Afrormosia voor een warm accent en combineren ze heel goed met beton en glas. Lightfalls is in dat opzicht ontworpen naar het beeld van de architect.