Hulpia Architecten
Chalet huist in paviljoen
Het lijken wel twee woningen in elkaar: een donkere houten chalet die met beide voeten in een strakke betonnen balk staat. In Laarne renoveerde Hulpia Architecten een verweerde bungalow tot een elegante trompe-l’oeil. “We hebben het oude landhuis geherinterpreteerd en als het ware in een rechte box geplaatst.”
Initieel wilden ze boven wonen. Omdat het uitzicht op de omgeving zo mooi is. Een jong koppel uit Laarne had enkele jaren geleden een oud villaatje gekocht. Een typische bungalow uit de jaren zestig met een licht hellend dak, klaar voor de sloop. Het perceel was evenwel gigantisch, en errond lagen alleen maar akkers en weilanden. Met andere woorden: een context waar wel iets uit te puren valt. “Ze wisten heel goed wat ze wilden”, herinnert architect Dirk Hulpia zich. “De woning moest een vakantiegevoel uitstralen. Een soort van Ibiza-vibe. Alleen werd dat verlangen deels getemperd omdat het huis zich in zonevreemd gebied bevindt. Daardoor moest het oorspronkelijke landelijke karakter enigszins bewaard blijven. Bovendien waren we verplicht om binnen een bepaald volume te bouwen. De leefruimte kon dus nooit naar de verdieping verhuizen. Zo is het idee gegroeid om twee woningtypes in één gebouw onder te brengen: een langgerekte balk voor de dagdelen met daarop een teruggetrokken volume onder een hellend dak voor de slaap- en badkamer.”
Lichtgrijs imitatiebeton en zwart gebeitst hout scheiden beide delen visueel van elkaar. Van buitenaf lijkt het alsof het oude huis in het nieuwe is geplaatst: de houten lattenbekleding accentueert de vroegere bungalow, die ogenschijnlijk in een rechte moderne box geplaatst is. “Kijk, op dit beeld kan je het goed zien”, wijst Dirk Hulpia naar een frontaal zicht van de villa. “De zwarte latjes lopen vanaf het dak gewoon door tot in de balk, waardoor je de contouren verkrijgt van een klassieke zadeldakwoning. Aan de achterkant van de villa gebeurt exact hetzelfde, alleen zijn het daar glas en aluminium die de aflijning van de houten puntgevel volgen.”
Zwevend boven de velden
Verhoogd wonen zat er dan wel niet in, verheven is de woning wel. Het perceel ligt in waterziek gebied. Bij veel regen is er het risico dat er water binnenstroomt. Het gebouw is daarom enkele tientallen centimeters opgehoogd, waardoor er een plateau ontstaat waarop de woning rust. Aan de voorzijde is het balkvolume bovendien ingesneden. Die insnijding creëert niet alleen een overdekte inkom, ze schenkt het balkvolume een paviljoenachtig aanschijn. Een beeld dat nog versterkt wordt als je om de woning heen draait. Daar is het gebouw via grote glaspartijen opengetrokken richting de tuin en velden. Waar de chalet en het balkvolume elkaar raken, snijdt het gebouw opnieuw naar binnen om ruimte te maken voor een terras met een grote luifel. “In het oorspronkelijke ontwerp vertrok die gewoon vanuit het balkvolume zelf”, werpt Hulpia op. “Jammer genoeg hebben we hem van de gemeente moeten loskoppelen en apart plaatsen. Anders waren de eenheid en het paviljoengevoel achteraan nog sterker geweest.”
Slapende honden in kast
Door de insnijding van de achtergevel komen salon, eetruimte en keuken allemaal uit op het terras. Binnen is de leefruimte een grote voortvloeiende ruimte. “Het oorspronkelijke huis was opgedeeld in verschillende kleine kamers. Vanwege het zonevrije gegeven hebben we een aantal van de originele muren moeten behouden, wat een vrije organisatie van de ruimtes toch wat beperkt heeft. Het gelijkvloers is zoveel mogelijk opengetrokken en georiënteerd op de tuin, waarbij sobere en sterke materialen eenheid en rust creëren. Het materiaalgebruik versterkt ook de relatie met buiten. Het mooiste voorbeeld is de zijgevel die binnen in de keuken doorloopt. Het lijkt wel alsof het glas er gewoon voor geplaatst is”, zegt Dirk Hulpia.
In het verlengde van de gevel zetten wit- en grijswaarden de toon van het interieur, in combinatie met donkere eik. Beneden strekt een gepolierde betonvloer zich uit over de hele ruimte. Centraal rust een marmeren keukenblok als een sculptuur in de ruimte. Hier en daar zie je het marmer terugkomen, zoals in de nis van de keukenkasten. Zowat al het meubilair is op maat ontworpen. Zo zijn de toegangen naar garage en berging niet zichtbaar vanuit de woning, maar vallen ze weg in maatkasten. Springen nog in het oog: een wijnkast met donker gefumeerd glas, gericht op de eetplaats, en een lange kastenwand die vanuit het salon doordraait naar de eetkamer. “Hier slapen de honden”, glimlacht Hulpia. “De eigenaars hebben geen kinderen, maar wel drie kleine terriërs. De kast heeft extra diepte gekregen om er hun bench in onder te brengen. Via inschuifdeuren kan het volume overdag open blijven staan, waardoor het slaapvertrek van de honden onderdeel wordt van het leven in huis.”
Verhoogd vakantiegevoel
Via een vide die licht trekt in de inkomhal, kom je boven in de chalet. Die is volledig opengewerkt tot in de nok. Centraal bevindt zich een inloopdressing, getopt door een roostering die extra bergruimte mogelijk maakt. De slaap- en badkamer zijn integraal gericht op het landschap. “Hier is het gewenste Ibiza-gevoel waarschijnlijk het best merkbaar”, vertelt Hulpia. “Niet alleen vanwege het onbegrensde zicht op de velden en akkers. Ten opzichte van de dakrand springt het glas meer dan een meter in. Dat is deels om de zon buiten te houden, maar we creëren er ook een overdekt terras mee dat het vakantiegevoel helemaal loslaat op de woning.”
Tekst: Bart De Maesschalck
Foto’s: Alejandro Rodriguez