Binst Architects
Sculpturaal wit baken doet stationsbuurt herleven
Sinds de lente van vorig jaar heet het Kievitplein in Antwerpen officieel Mediaplein. Een opvallende switch waar de komst van DPG Media alles mee te maken heeft. Het mediabedrijf vindt er sinds enkele maanden onderdak in een gloednieuw gebouw dat de hele wijk voorziet van een nieuw elan. Met wat verbeelding lijkt het zelfs alsof je op Time Square bent beland, zo markant oogt het ontwerp van Binst Architects. Het architectenbureau realiseerde een scherp gedetailleerde witte glazen box steunend op een plint van V-kolommen en bekroond met een sculpturale toren die lijkt te golven in alle richtingen. Bovendien fonkelt het gebouw in het daglicht. De massieve delen bestaan uit gepolijst en gezandstraald architectonisch beton dat een terrazzo-achtige uitstraling krijgt dankzij de zichtbare granulaten.
Het Kievitplein en zijn directe omgeving deden de afgelopen jaren enkel dienst als grauwe achterkant van het Centraal Station. “Het was een doodse buurt zonder identiteit. Overdag trof je er nog enige bedrijvigheid aan, maar zodra de werkdag was afgelopen liepen de straten leeg”, vertelt projectarchitect Stefan Schoonderbeek van Binst Architects. “Op initiatief van AG Vespa en Stad Antwerpen is er enkele jaren geleden een wedstrijd uitgeschreven om een nieuwe impuls te geven aan de wijk. Een aantal appartementen en kantoorgebouwen waren de voorbije decennia reeds gerealiseerd, maar het was de bedoeling dat de site nog meer dynamiek kreeg. Er moest dag en nacht leven zijn. Voor DPG Media, toen nog De Persgroep, was die context enorm interessant. Het Kievitplein ligt in het hart van Antwerpen, een universiteitsstad met een bloeiende creatieve scène. Dat de site grenst aan het station bood ook opportuniteiten om internationaal actief te zijn. Bovendien slaapt een mediabedrijf nooit. Een bruisend nieuwscentrum dat het hele land 24u op 24u bedient, was exact wat de anonieme stationsbuurt nodig had.”
Het nieuwe hoofdkantoor heeft een scharnierfunctie gekregen tussen de bestaande bebouwing en de nieuwe stedenbouwkundige ontwikkelingen. Tegelijk komt het los van de zakelijke en rationele architecturale context van het Kievitplein. Het gebouw is opvallend extravert en sculpturaal, en is ogenschijnlijk opgebouwd uit drie delen. Een V-structuur in gepolijst architectonisch beton vormt samen met een glazen box de sokkel. Daarbovenop is een elegante toren geplaatst, getypeerd door horizontale banden die een golvende beweging maken en doorlopende terrassen creëren. “Het gebouw moest loskomen van het standaard kantoorblok en een dialoog mogelijk maken met gebruiker en passant”, vertelt CEO Luc Binst. “Het maakt op verschillende manieren de link met de omgeving. In de eerste plaats door aansluiting te vinden bij het bestaande stedelijk weefsel. Zo zit de glazen box op dezelfde hoogte als de aanwezige bebouwing. En verwijzen de betonnen V-kolommen naar de repetitieve vormgeving van de verhoogde spoorwegberm. Ingrepen die niet alleen zorgen voor verankering in de context, maar ook voor een leesbare schaal van het gebouw. Daarnaast maakt de transparantie van de glazen vlakken en betonkolommen een maximaal contact mogelijk tussen het semipublieke gelijkvloers en het openbaar domein. De sokkel zoekt het straatgebeuren echt op en zuigt het publiek naar zich toe. Zo voorzien de V-structuren in zitbanken die het volume meteen heel tastbaar en bereikbaar maken.” De elegante ronde vormen van de schil zijn doorgetrokken tot in de kern van het gebouw. Het gelijkvloers is publiek toegankelijk en beschikt over een mezzanine die dezelfde organische beweging maken. Daar zijn een brasserie, coffee corners en diverse multimediaopstellingen ondergebracht. Mensen kunnen er komen eten, verpozen, werken, noem maar op. Bovendien kan je de redactie vanaf de straat aan het werk zien. In de glazen box bevinden zich namelijk de opnamestudio’s, montageruimtes en redactiekantoren. Binst Architects: “De dubbelhoge sokkel van zes meter zorgt voor ontzettend veel licht en een ruim gelijkvloers. Er ontstaat een open ontmoetingsplek die bovendien de kruisbestuiving stimuleert tussen de verschillende redacties. De aanzet van de box bevindt zich trouwens op spoorweghoogte, waardoor de journalisten integraal in contact zijn met de buitenwereld. De box is ook afgewerkt met gezeefdrukt glas dat is voorzien van een stippenpatroon om maximale transparantie te verkrijgen. Die stippen creëren een interessant spel van licht en zicht, zowel voor de buitenwereld als voor de werknemers.”
Bovenop de glazen box is een royale daktuin aangebracht, gekoppeld aan het bedrijfsrestaurant. Aangezien die zich op het niveau van de spoorwegberm bevindt geeft hij een groene touch aan de stationsbuurt. Daarnaast onderstreept de tuin mee de toekomstvisie van het gebouw. “De bomen moeten nog volop groeien, maar op termijn worden de buitenruimtes groene oases die de belevingswereld van de gebruikers aanzienlijk verruimen”, legt de projectarchitect uit. “Er zijn drie grote dakterrassen en per verdieping ook nog eens grote balkons die bijdragen aan het leef- en werkklimaat van de honderden medewerkers en bezoekers. Elke werknemer kan op elk moment ontsnappen naar de frisse buitenlucht en krijgt er ook nog eens een royaal uitzicht over de stad van boven.” De aandacht voor groen en het buitenleven past in de duurzaamheidsgedachte die integraal aanwezig is in het gebouw. Het is opgevat als een dynamische werkplek die mee evolueert met de noden van de dag en interactie tussen mensen stimuleert. “Duurzaamheid gaat om veel meer dan alleen maar de cijfers, het draait ook om een blijvende werk- en woonkwaliteit. We hebben een humaan gebouw willen ontwerpen dat zich heel flexibel opstelt ten opzichte van de gebruiker. In het hart van het volume is er letterlijk een hart gemaakt dat de interactie tussen de verschillende redacties optimaliseert. Er zijn dynamische, rustige en stille zones. Werknemers kunnen er een positie vinden die past bij het werk van de dag. Bovendien kan het gebouw op langere termijn deels omgevormd worden tot een woonblok. De buitenruimtes, technieken, circulatie en mobiliteitszaken zijn daar allemaal op voorzien. De essentiële opdracht was een multifunctioneel gebouw te ontwerpen dat dag en nacht leeft. Die mixed use-gedachte past daar volledig in.”
Tekst: Bart De Maesschalck
Foto’s: Binst Architects, Tim Fisher, DPG Media